AMSTERDAM – Zaterdag 11 juni jl. is een dag om nooit meer te vergeten! Het was meer dan drie jaar geleden dat ik mijn vier kinderen gezamenlijk had gezien. De oorzaak en omstandigheden laat ik achterwege, want de intimi weten wel waardoor het veroorzaakt wordt. In het leven moet je positief naar voren durven kijken en je energie goed inzetten. Ondanks het niet altijd eenvoudig is om geduld, vertrouwen en doorzettingsvermogen te hebben als je één van je kinderen onvrijwillig niet kan zien. De weg is nu ingeslagen naar een toekomst met alle vier!
Zaterdag 11 juni 2011
Het is 07:45 uur als ik vanzelf wakker wordt al voordat de wekker zich heeft kunnen laten horen. Vandaag gaat het gebeuren, dan worden mijn kinderen weer met elkaar herenigd. Na de koffie en het verdere ochtendritueel ben ik om 09:00 uur klaar voor vertrek. De vele liefdevolle berichten en steunbetuigingen via sms, whatsapp en ping die in de afgelopen 24 uur zijn ontvangen, vullen mijn al volle batterij nog eens aan met de nodige positieve energie. “Ik ben nerveus!” klinkt het in mijn hoofd. De zenuwen gieren door mijn hele lichaam, want het is best wel spannend. Hoe zouden ze reageren op elkaar? Is het nog steeds het team zoals toen ik ze de laatste keer samen had? En veel meer vragen die mijn adrenaline liet stijgen naar grote hoogte, en waardoor ik zo positief nerveus was.
De beproeving op de heenreis waren groot, want onderweg stond de brug open en kwam ik in een file waar normaal nooit file staat waardoor ik slechts enkele minuten voor het afgesproken tijdstip arriveerde. Jordan verblijft op een tijdelijke plaats ergens in Noord-Holland zoals jullie weten en stond al klaar om mee te gaan. Met een blij gezicht kwam hij in mijn armen. Wat is het ook een heerlijke lieve knul! Hij was er klaar voor en we vertrokken na een kopje koffie en kort gesprek met de liefdevolle begeleidsters. Voor deze mensen kun je zeker respect hebben, want zij werken met passie! Zij koesteren en begeleiden de kinderen met liefde, duidelijkheid, vertrouwen en respect. En zij krijgen dat terug, want als ik zie hoe de kinderen reageren dan kun je deze mensen ook alleen maar koesteren om wie zij zijn en wat zij doen. Ondanks dat alle beperkte middelen en mogelijkheden door besparingen die meer de werkvloer raken dan het uit de ruif etende volk wat zich ‘management’ noemt, maar geen deuk in een pak boter slaat. Zo die frustratie is er uit!
Met een mooie glimlach en warme groet werd Jordan uitgezwaaid en vertrokken we richting Mitchell. Er was regen voorspelt, maar onderweg werden we met regelmaat getrakteerd op een ferme zonnestraal. Met de muziek van ‘Kane’ op achtergrond vertelde Jordan wat hij allemaal had gedaan en hoe het op school gaat. Terwijl hij snel en vaardig zich door een spel heen worstelde op de iPhone. Aangekomen bij Mitchell, liepen we rustig naar het huis, belde aan en daar stond de kleinste van het team. Met een wat onwennige blik in hun ogen keken zij elkaar aan. Mitchell was ruim 3 jaar toen hij zijn broer voor het laatst had gezien. De eerste minuten was wennen. Toen vielen zij elkaar in de armen. Wat zij toen dachten weet ik niet, maar zag twee van mijn binkies die elkaar lang niet hadden gezien, maar wel nog steeds de band hadden die voor broers belangrijk is. Alsof het de dag van gisteren was dat zij elkaar hadden gezien. En ik? Mijn nervositeit was gelijk weg…
Terwijl ik genoot van een heerlijke kop koffie konden de binkies weer even rustig wennen aan elkaar. Trots liet Mitchell zijn kamer zien en gaf hij zijn broer zijn zelf ingepakte cadeau (voetbalplaatjes). En als verrassing kregen Jordan en ik allebei een mooie door Mitchell zelfgemaakte kaart met heel lief zelf geschreven tekst. Hier ben ik zo trots op! Alle vier mijn kinderen dragen zoveel liefde met zich mee en geven daar op hun eigen authentieke manier uiting aan…
De oudste twee, Samantha en Tim, reden in de tussentijd vast richting Amsterdam. We hadden afgesproken om elkaar te treffen bij mij thuis. Sam rijdt inmiddels al weer drie jaar auto en kwam dus samen met Tim zelf onze kant op. Samen met Jordan en Mitchell stapten ik in de auto om richting Amsterdam te gaan. Toen ik bij het wegrijden in mijn spiegel keek zag ik twee binkies met een brede glimlach zitten. Onderweg belde ik met Sam en Tim. Ook zij lagen op schema waardoor we nagenoeg gelijktijdig aankwamen op de plaats van bestemming in Amsterdam. In de parkeergarage stapte we uit… Weer gierden de zenuwen door mij heen… Wat spannend! Het is echt! Ze zijn er alle vier… Jordan en Mitchell liepen naar de auto van Sam. En toen, met een traan van blijdschap in mijn ogen, zag ik hoe mijn kinderen zich in elkaars armen sloten. Het was voor mij het mooiste verjaardags- en vaderdagcadeau wat ik ooit heb gekregen…
Heerlijk om ze zo samen te zien. Druk pratend met elkaar over allerlei herinneringen en stralend elkaar aankijkend. “Wat is ouderschap toch mooi!” dacht ik, terwijl ik de nervositeit tot rust voelde komen. We stapten in de lift. Een kleine ruimte gevuld met zoveel positieve energie, het was gewoon te merken. Eenmaal boven hebben we de onderstaande foto gemaakt op het balkon. Deze wil ik jullie niet onthouden, want zij zijn mijn trots, mijn hartjes waar ik alles in mijn leven voor doe en over heb… Hier hebben vele van jullie mij in de afgelopen jaren en maanden voor gesteund! Iedereen heeft in meer of mindere mate geholpen om de hereniging van mijn kinderen weer mogelijk te maken. Van emotionele steun tot juridische kennis, alles is door jullie beschikbaar gesteld om te helpen. Met dit blog wil ik mijn dank uiten voor de onbetaalbare steun en van onschatbare waarde geluk dat jullie ons geven. Geniet met mij mee…
Eenmaal de foto gemaakt, hebben we samen de mogelijkheden doorgenomen over wat we konden gaan doen. Er was een zomerfestival op Blijburg, maar ook zwemmen was een optie. Helaas moesten we wel met de tijd rekening houden want Jordan moest weer op tijd terug zijn. De keuze viel op het zwemmen. Terecht merkte Tim op dat het geld voor de toegang op Blijburg zonde was gezien de korte tijd dat we er naar toe konden. Maar eerst stoeien, want met zo’n grote sterke broer moet je stoeien als kleine broertjes!
Na wat gedronken te hebben vertrokken we eerst naar het winkelcentrum. Met z’n allen vis eten! Heerlijk, zo bouw je samen weer aan allerlei momenten en plekken waar je samen geniet van elkaar en het leven. De vijf bakjes kibbeling werden lekker verorberd. En met drie jongens werd hetgeen Mitchell overhield onderling verdeeld. Het was een genoegen om ze zo te zien genieten van de vis en van elkaar. Terug naar huis mocht Sam achter het stuur plaatsnemen. Hier wilde ik even genieten van allemaal. En uiteraard trots zijn op mijn dochter dat zij al vele veilige kilometers heeft gereden. Dus achter het stuur van papa’s wagen…
Na de visboer was het tijd om naar het zwembad te gaan. De keuze was gevallen op de Meerkamp in Amstelveen omdat het daar overzichtelijk is, het toezicht goed is, er een geweldige glijbaan is en met regelmaat de golfslag wordt aangezet. Het werd een middag met veel plezier. De jongens genoten van elkaar en het spelen in het water terwijl Sam vanaf de kant foto’s maakte en zienderogen genoot van het aanblik van haar pa en broertjes. Tussendoor natuurlijk een lekker ijsje, want zo’n dag moet je doen wat je leuk vind en genieten.
Buiten kwam het water met bakken uit de lucht, binnen genoten wij van het stoeien in het water, de stevige golfslagen en de glijbaan. En ik? Trots, voelde mij zo trots dat ik hen samen zo zag spelen, stoeien en met elkaar één team vormen. Het zijn echt acht handen op één buik om maar eens een spreekwoord te gebruiken. Toen we van het zwembad naar de auto liepen moest ik heel erg lachen. Mitchell: “Ik ben Kwik, Kwek en Kwak…” zei hij lachend. Tim zei gelijk: “Nee, wij zijn Kwik, Kwek en Kwak en Samantha is Katrien, maar wie is papa dan?”. Mitchell: “Papa is oom Dagobert!”. “Nee…” zei Jordan gelijk, “want papa is niet gierig.” En lopende achter hen moest ik natuurlijk gieren van het lachen. Zij maakten weer volop lol samen…
Bij de auto namen we afscheid van Sam, want die ging terug naar huis. Samen met mijn drie stoere binken toog ik richting Schiphol. Vliegtuigen kijken en lekker eten bij MacDonalds. Het vliegtuigen kijken was leuk! Een vergeten hamburger bij de Mac zorgde ervoor dat wij ook nog eens allemaal een lekkere milkshake kregen. Het kon niet op met het geluk…
Jordan moest om 18:00 uur weer terug zijn, dus reden we op tijd weer richting Noord-Holland. We waren keurig op tijd. Ook Jordan wilde zijn trots laten zien en stelde zijn grote en kleine broer voor aan de begeleidsters en de andere kinderen. Van een paar meter afstand stond ik heerlijk te genieten van mijn ‘Kwik, Kwek en Kwak’ hahaha… En net zoals Mitchell wilde Jordan natuurlijk ook zijn (tijdelijke) kamer, het speelterrein en zijn school laten zien. Het deed de kinderen goed om het zo met elkaar te delen. Van de kikkervisjes in het schoollokaal tot zijn speelgoed in z’n kamer. Alles liet hij zien.
En toen… afscheid nemen, dikke knuffels, kuzz’n en richting de auto… Uit het zicht van Jordan kreeg ik het moeilijk. “Waarom?” dacht ik bij mijzelf. Waarom moeten mijn kinderen deze ervaringen doorstaan. Zij zijn zo één, zij horen samen te zijn. Moeten elkaar kunnen zien als zij dat willen en niet worden beperkt door een vervelende situatie. Waarom moet mijn lieve binkie hier zijn in plaats van heerlijk bij ons… Dikke tranen ontsnapten ongewild aan mijn ogen. Tim sloeg lief zijn arm om mij heen. “Pap, we komen hier wel doorheen. We zijn samen…” klonk het liefdevol. Mitchell was stil. Verwerkte het afscheid en de tranen van zijn pa in zijn hoofdje…
We reden het terrein af. De zon scheen, maar bij mij regende het… We reden rustig naar Tim’s huis. Daar werd weer geknuffeld en gekust, maar dat was anders. Daar ligt geen beperking om elkaar te zien, te spreken of elkaar te knuffelen. En als jongens eenmaal wat ouder zijn dan hebben ze een vriendin, gaan ze stappen en verloopt het contact op een andere wijze. Al blijft het een feit dat ongeacht hun leeftijd, het altijd mijn kleine binkies zijn! En op allemaal ben ik even trots. Het zijn authentieke kinderen, met alle voors en tegens en met alle warmte, liefde en respect. Het zijn vier kanjers!
Samen met Mitchell reed ik naar Amsterdam. Hij had van Jordan geleerd hoe hij ‘Tiny Zoo’ en ‘Pet Salon’ moest spelen op de iPhone, dus die vermaakte zich wel onderweg. Praten deed hij wel, maar niet zoveel als normaal. Het werd niet veroorzaakt door de spelletjes, maar het was merkbaar dat hij met zijn koppie in de weer was. Bij het afrijden van de snelweg riep hij ineens: “Papa, ik moet spugen.” De impressies van de dag kwamen samen en uitte zich.
Het licht stond op rood op het kruispunt waar recentelijk een zwaar ongeval is gebeurd. Wegrijden kon niet, dus ‘helaas, ongelukje’. Bij het het pompstation alles zo veel als mogelijk schoongemaakt. En voor de zoveelste keer die dag werd ik zo vertederend toegesproken: “Papa, ik vind het zo erg voor je. Ik kon het echt niet ophouden.” Met weer een traan in mijn ogen nam ik hem in mijn armen. “Lieverd, hier kun jij niets aan doen. Papa maakt het schoon en dan is het weg.” In mijn gedachte ging alleen maar rond dat kinderen over heel veel gevoel beschikken. En wij dat als volwassenen alleen maar moeten koesteren, beschermen en trots op zijn als ze het uiten.
Eenmaal thuis aangekomen, de brievenbus geleegd, de kleding in de was, de auto schoongemaakt, … en samen op de bank nagenieten van de dag. Mitchell vertelde zijn verhaal, zijn beelden, zijn gevoel… En ik? Ik genoot, genoot voor de zoveelste keer die dag van wat liefde echt betekent…
Als klap op de vuurpijl ontdekte ik bij de post een brief. Ik maakte deze open en las hem met verbazing… Deze brief was de toelichting waarom Jordan nu verblijft waar hij tijdelijk moet verblijven, omdat hij niet meer de veilige omgeving had die noodzakelijk is liefdevol en veilig op te kunnen groeien. Mijn hart stokte zo nu en dan heftig bij het lezen. Wat ben ik blij dat wij met z’n allen hem de liefde en veiligheid mogen geven die hij zo broodnodig heeft… En wie weet ooit de veilige en vertrouwde omgeving voor hem mogen zijn…
Tenslotte… Dank jullie wel…
Met dit blog heb ik jullie inzicht gegeven in afgelopen zaterdag. Jullie mee willen nemen in de reis van de dag, reis van het moment en deelgenoot gemaakt van de liefde en geluk wat ons pad kruist. Een pad wat mede door jullie is geplaveid.
Waar zo nu en dan best nog wel een tegel ontbreekt, een drempel in zit, een stoeprand een uitdaging vormt, maar ook een pad dat ons naar de toekomst brengt. Een toekomst waarin wij nog de nodige ervaringen, uitdagingen en emotionele momenten gaan kennen. Met alle energie om ons heen gaan wij het redden om voor allemaal een waardevolle plaats in dit leven te krijgen…
En komende zomer gaan wij alle gemiste verjaardagen, liefdevolle familie- en vriendendagen en bijzondere feestdagen eenmalig opnieuw vieren. Dan zijn alle vier de kinderen jarig, komt de cadeauboot van Sinterklaas eenmalig in de zomer, hangen de kerststerren in de boom en gaan we samen met jullie allemaal genieten van elkaar… De datum gaat ergens in augustus worden, de dag moeten we nog plannen, echter hopen wij dat jullie hier allemaal bij kunnen zijn, omdat het delen van liefde, vertrouwen en veiligheid met elkaar het mooiste is van ons leven…
Mijn kinderen zijn mijn alles… Mijn kwetsbaarheid is groot… Mijn onmacht strekt zich ver…
Met liefdevolle groet,
Richard
P.S. Voor alle kinderen in moeilijke situaties laat ik al jaren het kaarsje branden op www.onmacht.nl