Post Tagged ‘vertrouwen’

Voorwoord: De inspiratie voor het blog deze keer is voorgekomen uit de combinatie van de dagelijkse ervaringen in de samenleving, de ontwikkelingen die zich momenteel in Europa voordoen en de cursus Internationaal en Veiligheid welke ik momenteel volg aan het Clingendael Instuut. Het delen van inzichten met elkaar op allerlei niveaus helpt om meer begrip te krijgen voor de woorden veiligheid en vrijheid. En vooral voor de toekomst van u en mijn kinderen omdat we hen een toekomst gunnen waar veiligheid en vrijheid centraal staat en blijft staan…

In Nederland leven we gelukkig al meer dan 75 jaar in vrijheid. We mogen als bewoners van dit mooie land koesteren dat we ons dagelijks veilig mogen voelen omdat er geen oorlogssituatie heerst zoals in vele delen op de wereld wel van toepassing is. In vrijheid leven en veiligheid mogen ervaren houdt echter veel meer in dan alleen leven in een land waar geen oorlog is. Het in vrijheid mogen hebben en uiten van mening is een van de grondrechten in een geciviliseerde samenleving. In het verleden heb ik een boeiende reis mogen maken met mijn zoons naar Normandië. Als onderdeel van de opvoeding heb ik gemeend hen te moeten meegeven dat onze vrijheid mede te danken is aan de vele gesneuvelde soldaten uit de vele delen van de wereld. Zij hebben hun leven gegeven om Europa en Nederland te bevrijden. Zij verdienen nog dagelijks ons respect voor de vrijheid die zij ons hebben gebracht. Laten we mede daarom de veiligheid en vrijheid in onze samenleving ook samen koesteren.

Ik vond het belangrijk om mijn kinderen al vroeg te leren dat in vrijheid zonder oorlog te mogen leven ook vraagt om bewustzijn van wat het leven inhoudt. Er zijn echter duidelijke randvoorwaarden van toepassing met betrekking tot het recht van veiligheid en vrijheid. In Nederland zijn vele normen en waarden voortgekomen uit een christelijke fundament. Een van de waarden gebaseerd op dat fundament is om respect te hebben voor elkaar en waar mogelijk bij een meningsverschil uit te gaan van het vinden van consensus. Je hoeft het niet altijd eens te zijn met elkaars mening, maar we lossen het gezamenlijk op door te zoeken naar de ‘gulden middenweg’ als oplossing. Het spreekwoord ‘water bij de wijn doen’ is een mooi voorbeeld van het rekening houden met elkaars gevoel bij het zoeken naar consensus. Je kunt elkaar perfect het gevoel van veiligheid geven als de ander de vrijheid geeft om te mogen staan voor een eigen mening. Als je deze lijn van denken en doen aanhoudt dan hebben de woorden vrijheid en veiligheid daadwerkelijk betekenis.

Veiligheid en vrijheid vormen een belangrijk deel van de fundering van onze Nederlandse samenleving om daadwerkelijk samen te kunnen leven op de kleine omvang van ons land. Vanuit dit gedachtegoed is het ook begrijpelijk dat wij standaard geen gevoel van ‘oorlog’ in ons DNA hebben zitten. Als je al meer dan 75 jaar zonder oorlog leeft in je land dan is het gevoel van moeten vluchten ook uit het DNA verdwenen.

Na de val van de Berlijnse muur op 9 november 1989 heeft in Europa het woord vrijheid een stevige betekenis gekregen. Het was voor velen een totale bevrijding en de weg naar het leven in alle vrijheid. Het was ook het moment dat men in Europa dacht dat het hebben van een militaire organisatie niet meer nodig was. Enorme besparingen op Defensie uitgaven werden doorgevoerd in geheel Europa. Vele verdragen werden na de Tweede Wereldoorlog gesloten om de veiligheid in Europa te kunnen garanderen. Van inperking van wapentuig tot het het beschermen van de mensenrechten werden vanuit intensief overleg tussen de Europese landen vastgelegd in officiële verdragen. Veiligheid en vrijheid waren essentieel om te garanderen aan de Europese bevolking. In 1949 werd in Washington het belangrijke verdrag door 30 landen ondertekend waarmee de North Atlantic Treaty Organization (NATO) werd opgericht. Het belangrijkste doel van de NATO is om vrijheid en veiligheid op politiek en militair vlak in de geallieerde landen te waarborgen. De bundeling van de krachten met de grootmacht Verenigde Staten heeft lang gezorgd dat er stabiliteit in Europa was. Terecht schrijf ik was, want stabiliteit is alleen goed mogelijk als er zogenaamde bufferzones bestaan tussen de grootmachten. Het bestaan van deze bufferzones zijn cruciaal om het gevoel van balans te behouden. Het was namelijk een utopie om te denken dat er nooit meer een militair geschil zou komen in het vrije Europa. Als er onbalans komt in de bufferzones dan is de kans groot dat er op het Europese grondgebied of daaromheen toch een geschil zou kunnen oplaaien tot een militaire escalatie.

Momenteel vindt er een verschrikkelijke oorlog plaats in de Oekraïne. Een land dat een duidelijke bufferfunctie heeft tussen de grootmacht Rusland en het vrije Europa waarin wij mogen leven. Het heeft iedereen weer het bewustzijn bijgebracht dat alleen al het hebben van een sterke militaire organisatie van cruciaal belang is om de vrijheid te kunnen waarborgen. Wij waren het gevoel van de kans op oorlog helemaal kwijtgeraakt in Europa. De besparingen in alle Europese landen op Defensie eisen nu hun tol. De afspraken met de NATO voor 2% NBP als financiering voor Defensie werden decennialang genegeerd. Echter nu op nog geen 2100 kilometer van Nederland zich een ernstig gewapend conflict heeft ontketend, wordt nu met man en macht gewerkt aan het herstellen van de Europese krijgsmachten in den landen. We worden ineens heel bewust gemaakt dat veiligheid en vrijheid een enorme prijs eist. Het bewustzijn maakt dat de roep om uitbreiding van mens en materieel voor Defensie in de Europese landen nu stevig klinkt. Alleen dat herstel doe je niet met een vingerknip. De bundeling van krachten van alle landen in Europa is noodzakelijk om het Europese grondgebied veilig te houden. De NATO betekent nu nog meer dan voorheen!

Over de oorzaak van het conflict ga ik niets zeggen want daarvoor heb ik niet genoeg inhoudelijke kennis. Daar buigen dagelijks vele diplomatieke, politieke en militaire gelederen zich over, in de hoop dat het militaire conflict teruggebracht kan worden tot het niveau van diplomatiek overleg. In de tussentijd zijn de gevolgen dat vele mensen huis en haard hebben moeten ontvluchten om de veiligheid op te zoeken. Deze mensen zijn geconfronteerd met verschrikkelijke ervaringen. Ongewild hebben zij het gevoel van oorlog en alle daaraan verbonden heftige ervaringen meegekregen. Van het verlies van geliefden tot het kwijtraken van huis en haard zorgen dat er zware traumatische gevolgen zijn. In Europa vangen we vele mensen uit diverse oorlogssituaties in de wereld op. Wij weten wat het is om te mogen leven in veiligheid en vrijheid en gunnen iedereen hetzelfde te mogen ervaren. Echter betekent het ook dat als we geen oog hebben voor wat er nodig is om opvang te laten slagen, dat er een gevoel van afname van veiligheid en vrijheid bij de Nederlandse burgers gaat ontstaan. De enorme instroom van mensen op de vlucht voor oorlog wordt daarnaast vertroebeld door vele mensen die gedreven zijn door economische belangen. Het is een complexe materie als je je er serieus in verdiept. Het vraagt om een stevige nuance van wat er daadwerkelijk speelt en welke oplossingen er noodzakelijk zijn.

De voorgaande context vond ik belangrijk om te schetsen om terug te komen op de veiligheid en vrijheid die we in Nederland (lees: ook Europa) mogen ervaren. De weerstand tegen opvang neemt zienderogen toe. Dialogen worden op vele vlakken op ongenuanceerde wijze gevoerd, terwijl als je het probleem van instroom wilt oplossen, juist de nuance van cruciaal belang is. Het moment van ‘water bij de wijn doen’ is momenteel ver te zoeken. Mede door de interne problemen in Nederland als tekort aan woonruimte, bouwbeperkingen door stikstofproblematiek, toenemende geweldsincidenten in druk bevolkte gebieden en stijgende belastingdruk en wat al niet meer zorgt voor het gevoel van verlies van veiligheid en vrijheid. Gelukkig zitten we nog ver van de situatie van oorlog, maar vergeet niet dat burgerlijke onrust een eerste stap is naar escalatie van het dialoog met elkaar. Het zoeken naar consensus met elkaar om problemen op te lossen wordt met de dag lastiger als we zien hoe het politieke speelveld in Nederland aan het veranderen is. De druk op de Nederlandse bevolking stijgt door de vele vrijheidsbeperkende maatregelen die genomen worden. En het draagvlak voor deze door de politieke genomen maatregelen nemen met de dag af. Het wegnemen van het gevoel van vrijheid, van de keuze van klimaatbeschermende maatregelen tot gedwongen maatregelen voor verspreiding van opvang, zorgt voor onrust. Juist in een moment van tijd dat er steun in de samenleving nodig is om tot oplossingen te komen.

Wie weet er in deze brei van problemen nog de juiste koers uit te zetten? Hoe krijgen we de rust terug in Nederland als sterke baken in Europa? Vragen die mij als (groot)vader dagelijks bezighouden omdat ik mijn maar ook uw kinderen een veilige toekomst in alle vrijheid wil schenken. Dan moeten wij als generatie die nu aan het stuur staat, ook zorgen dat we de problemen oplossen. “Verbeter de wereld, begin bij jezelf” is een spreekwoord dat heel erg van toepassing is. Of je nu vanuit de persoon kijkt, of vanuit het land of vanuit het continent of vanuit welke samenwerkingsvorm dan ook. Je moet in de spiegel durven kijken of je wel met de juiste dingen bezig bent om veiligheid en vrijheid te beschermen voor jezelf en de samenleving. Misschien heb ik een te groot ideaal beeld dat vrijheid en veiligheid er altijd moet zijn, maar als ikzelf niet werk aan het nastreven van deze twee noodzakelijke punten, wie werkt er dan wel aan? De voor ons in 75 jaar aanwezige vrijheid en veiligheid moeten we blijven koesteren en uitdragen. We moeten onze politieke bestuurders bewust blijven wijzen op de kernwaarden die Nederland zo’n mooi land maakt en deze waarden als grondvesten (vastgelegd in onze grondwet) blijven bewaken. Het betekent dat we soms impopulaire besluiten moeten nemen die politiek wel eens tot gevolgen kunnen leiden, maar noodzakelijk zijn om terug te keren naar het dialoog. Het causale verband tussen tekort aan huizen en het in het verleden aantal benoemde Natura2000 gebieden is pijlijk duidelijk geworden. Waarom moest Nederland bijvoorbeeld zoveel gebieden aanwijzen als Natura2000 ten opzichte van de andere Europese landen?

Wij zijn van huis uit in Nederland echte natuurliefhebbers. Het draagvlak om natuurgebieden te beschermen is altijd groot geweest. Het stikstofprobleem is, vergeleken in Europa, in Nederland een enorme blokkade momenteel voor bouw van huizen. De Raad van State heeft hier een duidelijk signaal gegeven over het feit dat als je afspraken maakt, je deze ook moet nakomen. Wil je dit probleem oplossen dan moet je naar meerdere factoren gaan kijken. En ja, daar hoort ook de evaluatie van de gemaakte afspraken over het aantal Natura2000 gebieden bij. Politiek ogenschijnlijk een onhaalbare te spelen kaart, maar mogelijk wel noodzakelijk om terug te keren naar het realisme van vandaag. Willen we de Nederlandse bevolking de vrijheid blijven geven op eigen woonruimte, dan moet er meer betaalbare huizen worden gebouwd. Als je de echte vluchteling een veilige basis geven in Nederland dan moet daar plaats voor zijn, maar ook de onderscheiding van wat de echte vluchteling is. En zij die geen recht op verblijf hebben ook laten terugkeren. Of gaan we mensen die nergens recht op hebben toch handhaven en in de illegaliteit laten verdwijnen? Met alle gevolgen voor onveiligheid voor de persoon zelf en de Nederlandse samenleving doordat er kansen op crimineel gedrag ontstaat. Je moet toch ergens van leven! Het zijn allemaal vragen die er in de samenleving leven. Er moeten keuzes worden gemaakt die moeten leiden tot het (hernieuwd) borgen van de veiligheid en vrijheid in Nederland en de rest van Europa. Er is dus niet één oplossing die alle problemen in één stap wegneemt.

We mogen ons nog steeds gelukkig prijzen dat we kunnen genieten van veiligheid en vrijheid, maar laten we bewust zijn dat het geen gemeengoed is. We moeten er allemaal op alle vlakken op alle niveaus in al haar facetten energie aan geven om gezamenlijk te komen tot oplossingen die ons uit het negatieve spiraal halen. Als we niets doen en toekijken dan vrees ik dat onze veiligheid en vrijheid op termijn nog meer gaat verminderen tot we het niet meer in dialoog met consensus kunnen oplossen… De zon schijnt voor iedereen, laten we met elkaar de goede keuzes maken en stappen nemen om de veiligheid en vrijheid te beschermen voor onszelf en onze medemens in Nederland, in Europa, in de wereld…

c) 2023 R.J. Raats

P.S. Dit blog is geschreven op persoonlijke titel. U hoeft mijn mening zeker niet te delen. Ook ik heb respect voor een andere mening. In vrijheid heb ik mijn blog geschreven omdat ik de veiligheid voor u en mij van essentieel belang vind. En hoop dat het u aan het denken zet hoe u in uw eigen omgeving kan bijdragen aan de veiligheid en vrijheid ongeacht waar u woont, leeft en werkt. Iedereen heeft recht op veiligheid en vrijheid.

Bronnen:
Het Noord-Atlantische Verdag (NATO) 4 april 1949 te Washington (U.S.A.)
Duitse eenwording & Europa
Europese Unie

Amsterdam – De economie in de wereld is voorgoed veranderd! Ook in Nederland kunnen we er niet aan voorbijgaan dat de financiële situatie niet rooskleurig is. Het kabinet Rutte krijgt het niet voor elkaar om belangrijke zaken te veranderen, mede door gebrek aan vertrouwen en draagvlak. Grootschalige bezuinigingen worden doorgevoerd om het huishoudboekje van de staat op orde te brengen en om te kunnen voldoen aan de door Brussel gestelde hoge eisen. De cyclus van de conjunctuur staat te wankelen. Technologische ontwikkelingen, beschikbaarheid van informatie en snelheid van verspreiding van dezelfde informatie, maakt dat veranderingen in de samenleving elkaar steeds sneller opvolgen. De cruciale vraag is “Hoe kan de Nederlandse economie zich stabiliseren naar meer betrouwbaarheid?”.

Technisch Onderwijs

Het antwoord op de vraag is moeilijker dan de vraagstelling. Dagelijks breken vele economen zich over deze vraagstelling, zonder direct een antwoord of oplossing te hebben voor de problematiek. In het verleden zijn er echter keuzes gemaakt die niet zo maar terug te draaien zijn. De ambitie van Nederland is lang gericht geweest op de kenniseconomie en dienstverlening. Gevolg was dat ouders hun kinderen vooral motiveerden om door te gaan met leren, om daarmee een serieuze plaats op de arbeidsmarkt te kunnen verwerven. Hoe hoger de opleiding des te meer kans op een goede baan.

De Nederlandse regering heeft de laatste drie decennia hier volop op gestuurd. Bedrijven gingen hierdoor over tot “outsourcing” van relatief eenvoudig werk naar lage lonen landen. Nederland moest op de wereldwijde ladder van de kenniseconomie naar de top! Helaas is echter recentelijk duidelijk geworden dat wij zijn gezakt op de wereldwijde ranglijst. Kennis is niet langer “beschermd goed” en “het geheim van de smid” blijkt door de technologische ontwikkelingen en openbare beschikbaarheid en bundeling van “informatie” snel te worden achterhaald.

De gevolgen van “outsourcing” laten ferme sporen na. Kennis en kunde over productieprocessen is sterk afgenomen. De ambitie om met alleen dienstverlening geld te verdienen heeft ervoor gezorgd dat de Nederlandse productie industrie, t.o.v. 25 jaar geleden, substantieel is afgenomen. In tegenstelling tot Duitsland, waar onze premier Rutte zich graag mee vergelijkt, is in Nederland het balans tussen kennis- en industriële economie verdwenen. De Nederlandse bedrijven die wel doorgegaan zijn met productieactiviteiten in Nederland blijken nu wereldwijde contracten te verwerven en zijn daardoor minder afhankelijk van de conjunctuureffecten. Echter kampen zij allen wel met het probleem dat er geen goed opgeleide en vakkundige arbeidskrachten te krijgen zijn.

Het besluit om de voormalige lagere technische scholen (LTS) op te heffen blijkt een belangrijke angel te zijn. Op de LTS werden jongeren vooral gestimuleerd om installatiemonteur, metaalbewerker, timmerman of een ander technisch beroep te ambiëren. De laagdrempelige toegang tot arbeid was daarmee gewaarborgd. Tot dat “iemand” het lumineuze idee had ontwikkeld dat “kennis macht is”. Het resultaat is echter “more chiefs than indians”. We hebben “niets” meer om te leveren anders dan “kennis” wat tegenwoordig zeer vluchtig blijkt te zijn.

De oplossing ligt echter dichterbij dan we denken. Alleen zijn er serieuze ingrepen nodig op vele gebieden die moeten zorgen dat de economie in Nederland weer gezond wordt. Een belangrijk feit is dat arbeid in Nederland, gezien op micro-niveau, door allerlei facetten te duur is geworden. Wanneer we echter de moeite nemen om alle facetten op macro-niveau in kaart te brengen dan kunnen we wel eens tot de conclusie gaan komen dat slechts enkele cruciale veranderingen tot snelle oplossingen kunnen leiden. Sneller dan men momenteel doet vermoeden. Althans, dat is mijn bescheiden mening.

Voor de gewone burger draait het allemaal om koopkracht, oftewel “Wat kan ik allemaal doen met het door mij verworven inkomen binnen de voor mij beschikbare vrije tijd?” In beginsel maakt het dus niets uit wat het bruto inkomen is, zeker als het netto inkomen toereikend is om een normaal tevreden leven te kunnen leiden. Economisch deskundigen hebben in het verleden de term “modaal inkomen” geïntroduceerd. Hiermee is een lijn gezet wat de gemiddelde Jan Modaal bruto mag verdienen. Het zegt echter totaal niets over de koopkracht, want dat heeft betrekking op het netto besteedbaar inkomen. Alle bezuinigingen die nu worden doorgevoerd leiden rechtstreeks tot vermindering van de koopkracht van Jan Modaal. Mijn voorstel zou zijn om te beginnen met het vaststellen van een modaal inkomen gebaseerd op een netto besteedbaar inkomen.

Innovatie van de Nederlandse Economie

De personele kosten zijn normaliter de hoogste kostenpost op het balans van een bedrijf. De massale ontslagrondes hebben geleid tot een daling van de kostenposten aan de ene zijde, maar vervolgens op een later moment gezorgd voor een verhoging van de belastingdruk. Het sociale stelsel in Nederland voorziet mensen, die tijdelijk niet in de gelegenheid zijn om zelfstandig inkomen te verwerven, van een uitkering. De gelden hiervoor moeten weer door belastingbetalers worden opgehoest. Deze cyclus vormt de basis van de (Nederlandse) economie. Bezuinigingen doorvoeren, of betere gezegd, belastingverhogingen doorvoeren om de kosten te kunnen dekken, leiden direct tot versterking van het negatieve economisch spiraal.

Willen we de economie veranderen dan moeten we de cyclus aan gaan passen. De sleutel ligt bij de regering en de tevredenheid bij mensen over de koopkracht. Laten we eens een situatie schetsen die helpt om duidelijk te maken welke mogelijkheden er zijn. We gaan uit van een netto modaal inkomen van € 2.000,- per maand.

Iemand kost de werkgever dan (brutoloon) € 2.770 * 1,32 (werkgeverskosten) = € 3.656,- Wanneer deze persoon wordt ontslagen dan krijgt degene nog slechts 70% van het laatst verdiende loon, t.w. € 1.939,- Wat neer komt op een besteedbaar inkomen van ca. € 1.400,- per maand.

De totale kosten komen echter in de laatste situatie compleet voor rekening van de staat. De personeelskosten voor de werkgever komen te vervallen op de balans. In plaats van dat de arbeidskracht en werkgever bij dragen aan de (zorg)staat, kost het nu direct geld. Verschil van betaling van € 1.656,- naar uitgave van € 1.939,- maakt een achteruitgang van € 3.595,- voor de Nederlandse staat. De oplopende werkeloosheid, momenteel ruim 700.000 mensen, zorgt voor een bizarre stijging van de kosten. Uitgaande dat slechts de helft een uitkering ontvangt, ter indicatie en middeling van de verschillen tussen wel/geen uitkering en hoogte van de uitkering, dan gaat het om maandelijks meer dan € 1.200.000.000,- verschil aan overheidsuitgaven c.q. mislopen inkomsten.

Een ander punt is het rendement waar investeerders vanuit gaan bij investering in een bedrijf. Willen we de economie veranderen, dan is daar ook een (tijdelijke) verandering in verwachting noodzakelijk. Het continu grote sommen geld onttrekken aan bedrijven is kort termijn politiek en drijft het bedrijf in de hoek dat Research & Development niet meer mogelijk is en innovatie stil komt te staan. Het (her)investeren van rendement loont als de bedrijfsvoering gericht is op lang termijn rendement en bedrijfscontinuïteit. Het besef begint langzaam te groeien, echter heeft nog niet de omvang die wenselijk is. Bedrijven krijgen mede hierdoor geen kans om te groeien.

InnoComm's Ideeenbus

Een mogelijke oplossing is dat de overheid besluit om de salarissen de komende 5 jaar te bevriezen! Om daarna te sturen op het vergroten van de koopkracht. Dit kan door bedrijven die productie leveren te belonen met belastingverlaging (anti-cyclus investeren). Hierdoor kunnen producten goedkoper worden geleverd, dalen personeelskosten waardoor meer mensen een baan kunnen krijgen en neemt omzet ongetwijfeld toe. Voorwaarde is wel dat de extra vrijgekomen gelden worden aangewend voor ontwikkeling van innovatie en aannemen van mensen, in plaats van verhogen van het rendement voor de aandeelhouders. Het zorgt op termijn korter dan vijf jaar, voor serieuze terugkeer in de wereldeconomie bij toenemende export, maar ook door verhoging van verkoop op de Nederlandse markt. Een beetje chauvinisme, door het kopen van Nederlandse producten te promoten, kan geen kwaad. Duitsland heeft haar model hierop gebaseerd en kent al jaren de € 400,- baan om werkelozen terug te laten keren in de arbeidsomgeving. Daar zouden wij een voorbeeld aan kunnen nemen, omdat de economie van Duitsland stabiel is door balans tussen productie en kennis economie…

Het is zo maar een brainwave van een gewone burger…

Amsterdam-IJburg – De gevolgen van jarenlang onderwijs in ‘Operational Excellence’ begint zich af te tekenen. De gemiddelde bestuurder in de politiek en het bedrijfsleven kun je het niet eens kwalijk nemen. Je mag namelijk iemand nooit afrekenen op hetgeen men niet heeft geleerd. Het aanhouden van de economische malaise gaat ook niet opgelost worden door de mensen die de afgelopen jaren aan het roer hebben gestaan van de bedrijven welke nu een stevige daling doormaken. Kritisch? Ja, zeer zeker.

In het hoger (economisch) onderwijs wordt veel aandacht besteed aan hoe je kunt besparen, reduceren en efficiënter een bedrijf kunt leiden. Bewust doe ik hier een ongenuanceerd beeld tot u komen, want wil een sterke lans breken voor een andere wijze van denken. Een wijze waar enerzijds de mens centraal staat en anderzijds innovatie. Voor géén van beide is een passende plaats in het onderwijs ingeruimd. Althans té weinig om mensen de denkwijze mee te geven dat innovatie in ondernemerschap cruciaal is. Voor het bedrijf, voor de mensen, voor Nederland en voor Europa is het noodzakelijk om te innoveren.

Op 1 januari 2013 ben ik mijn eigen bedrijf begonnen. Vol energie, inspiratie, ideeën en met een enthousiasme die aanstekelijk is. Een van de belangrijkste redenen is, naast de vrijheid als zelfstandig ondernemer, het feit dat innovatie al jaren ‘mijn ding’ is. Binnen een grote organisatie stuit je dan al snel op een onnatuurlijke weerstand van mensen die standaard de zin beginnen met: “Ja maar…”. Innoveren betekent samen in vertrouwen werken aan een concurrerende oplossing die voor klanten het verschil gaat maken. Het is een keuze om als innovatief bedrijf te willen optreden, alleen zit het in mijn genen om zo te denken en te handelen. Vele innovatieve projecten met de nieuwste technologische ontwikkelingen heb ik mogen leiden. De ervaring, interesse en het netwerk van gelijkgestemden heeft mij gesteund om de stap te nemen.

De drijfveer heeft mij gebracht waar ik nu sta op 1 februari 2013. Werkzaam in een geweldig team van mensen met ieder zijn/haar eigen aandachtsgebied, expertise, ervaring en gedrevenheid. We hebben samen een nieuw bedrijf opgezet onder de naam InnoComm Solutions, wat letterlijk staat voor Innovatief Communiceren. De oplossingen die wij bij klanten aanbrengen zijn uitermate innovatief, soms gebaseerd op de nieuwste technologie, soms op een al wat meer bewezen technologie. De concepten zijn echter wel uitermate innovatief. Nieuwe mogelijkheden ontstaan als je vanuit verschillende perspectieven gaat kijken naar oplossingen met een technische aard. Het portfolio houden wij bewust gericht op een aantal zaken waarvan wij menen dat we de economie ermee gaan stimuleren. Allen komende uit het bedrijfsleven beseffen wij maar al te goed dat er meer is dan alleen de economie. De pijlers van het bedrijf zijn Integriteit, Discretie, Loyaliteit en Vertrouwen. Voor ons de basis van proper zakendoen. Wij willen daarnaast heel sterk het verschil maken door intensief sociaal te ondernemen.

Wij richten ons daarom alleen op concepten die een sociaal probleem oplossen en daarmee een economisch stimulans bewerkstelligen, zowel nationaal als internationaal. Het eerste innovatieve concept is Jobspecials Europe. Een hoogtechnologisch platform om mens en arbeid op een totaal andere wijze bij elkaar te brengen. Geen statische CV, want tenslotte sta je als mens ook niet stil. Het platform benut de diverse kwaliteiten van de mens (signatuur) om te zien welke baan of projectopdracht daarbij past. Inderdaad we draaien nu al de wereld om. De mens is en blijft namelijk de belangrijkste factor in het bedrijf. Ergo, zonder mensen geen bedrijf. Zonder bedrijf geen innovatie. Zonder innovatie geen economische vooruitgang door nieuwe diensten en producten. Zonder nieuwe diensten en producten geen nieuwe klanten. Zonder nieuwe klanten geen nieuwe inkomsten. Zonder nieuwe inkomsten is het einde bedrijf. Resultaat: Massa ontslagen…

In de keten van de economie ontlenen wij het bestaansrecht van ons bedrijf aan het feit dat wij grote- en kleine organisaties ondersteunen met juist die innovatie die in een gemiddelde organisatie niet betaalbaar of uitvoerbaar blijkt. Wij ontwikkelen het concept, verzorgen de pilots en integreren samen met het bedrijf de oplossing, inclusief een sterke koppeling naar Social Return. Bedrijven kunnen op deze wijze innoveren met een kortere time-to-market dan normaliter. Het kan zo maar betekenen dat ontslagen niet nodig zijn omdat er New Business ontstaat. Klanten van onze klanten krijgen weer het vertrouwen omdat zij het gevoel krijgen serieus te worden gesteund doordat hun partner/leverancier aan innovatie doet waarbij het mes aan vele kanten snijdt. En het personeel? Zij krijgen weer vertrouwen in het bedrijf omdat er nieuwe klanten komen, de omzet stijgt en gevoel van baangarantie toeneemt. Kortom, innovatie is dé baanbreker voor de economie, omdat we ineens terecht zijn gekomen bij ‘Product Leadership’ en ‘Customer Intimacy’. Twee economische denkrichtingen die positief zijn gericht op de toekomst welke bedrijven helpen te ontwikkelen.

Vele herkennen het geschetste beeld. Wil je meer weten over innoveren, concepten, Social Return en andere facetten van InnoComm? Schroom dan niet contact op te nemen! Durf zelf te innoveren… en daar waar je de innovatieve denkkracht mist, kun je altijd een bezoek brengen aan of een beroep doen op InnoComm… Het bedrijf waar de nieuwe denkwijze van de mens de meest waardevolle innovatie is…

AMSTERDAMDe laatste uren van het jaar 2012 tikken weg. Geïnspireerd door alle ontwikkelingen in het afgelopen jaar, besluit ik om nog één blog te schrijven ter afsluiting van het jaar. Voor vele mensen is het geen jaar om vrolijk op terug te kijken. De werkeloosheid is gestegen tot boven de 6%. De Nederlandse economie lijkt zich maar niet te willen herstellen, terwijl de wereldeconomie met 3,2% is gestegen. Het is een jaar geweest waarin exorbitante financiële gedragingen en uitspattingen van bestuurders bij (semi-)overheidsinstellingen boven water zijn gekomen. De salarissen van directeuren van Goede Doelen hebben de gul schenkende Nederlander stomverbaasd doen staan. Een ware start van de speurtocht naar inzicht, overzicht en transparantie om maar zo te zeggen. En we zijn er nog lang niet…

unemployment rate

De confrontatie
De werkeloosheidscijfers mogen dan in een stijgende lijn zitten, de vacatures stijgen ook evenals het aantrekken van medewerkers uit de verschillende landen. De werkeloze Nederlander wordt buitenspel gezet. Hij of zij zou niet voldoen aan de gestelde profielen, te oud zijn, te eigenwijs zijn, te… en wat we al niet meer kunnen bedenken. Maar bovenal is de Nederlandse werknemer té duur volgens het bedrijfsleven. Is het niet zo dat kwaliteit zich mag laten vergoeden? De vergoeding welke bedrijven vragen voor de producten of diensten meet zich ook af aan kwaliteit, vraag & aanbod en beschikbaarheid. De winstpercentages moeten omhoog anders zijn de aandeelhouders niet tevreden. De verkoop neemt af dus is snijden in de kosten het directe gevolg. De hoogste kostenpost is personeel. Massale reorganisaties vormen het resultaat om tot betere cijfers te komen. Althans zo is het hoe het wordt uitgelegd aan de normale burger. De overheid doet er nog een schepje bovenop door snoeiharde bezuinigingen door te voeren.

reorganiseren

Schouders eronder
In de jaren ’30 heeft zich een soortgelijke situatie voorgedaan. De ontevredenheid bij burgers werd aangegrepen om een oorlog te ontketenen waar we de gevolgen nog dagelijks van herinneren. Kijken we verder terug in de historie dan was oorlog vaak het gevolg van een economische crisis. Na iedere oorlog begon er weer een opbouw waardoor de economie zich kon herstellen. Alles wat vernietigd was, moest weer worden opgebouwd. De werkgelegenheid nam toe in alle sectoren. Van heinde en ver kwamen mensen richting de grote steden om te gaan werken. Het voeren van een oorlog is gelukkig niet meer de ultieme oplossing om te komen tot economisch herstel. Het betekent wel dat er verregaande veranderingen noodzakelijk zijn. Veranderingen die iedereen aangaan en waarbij van iedereen ook een inzet mag worden verwacht.

beurzen

Financiële verwevenheid
De financiële wereld staat op zijn kop! De luchtbel van ‘kredietverstrekking’ tussen banken onderling is ontploft. De schuld wordt gegeven aan de start van het omvallen van ‘slechte’ hypotheken in de Verenigde Staten. Niets is minder waar! Alleen was de oorzaak eerder te vinden in de ‘koehandel’ van hypotheken tussen financiële handelaren onder elkaar dan het slechte betaalgedrag van de gemiddelde Amerikaan. Er werd steeds meer risico genomen met geldverstrekking omdat de handel levendig was. Alleen eens wordt het plafond bereikt! Dan is er geen winst meer te behalen uit de handel en valt de handel tenslotte stil. Als een horloge die stilstaat, stopt de economie dan ook gelijk. De wereldwijde vertakking van de handel in dergelijke financiële elementen kent dan ook een speculatieve ruimte. Gaat de huizenprijs zakken dan worden de elementen minder waard en komen er handelaren in de knoei.

pensioenen

Pensioen en beleggingen?
Om in gewone mensentaal te spreken, ergens blijft iemand zitten met de gebakken peren. De handelaren werken altijd voor beleggers. De grote pensioenfondsen hebben jarenlang aan dit lucratieve spel meegedaan zonder te beseffen dat er hoge risico’s aan kleven. Om de dekkingsgraad te kunnen garanderen is enige vorm van belegging wel noodzakelijk. Een meer behouden koers had duidelijk meer op zijn plaats geweest. De beleggingen in landen als Griekenland, Spanje en Portugal waren altijd risicovol. De eenwording van Europa heeft hier geen verandering in gebracht. De dure les die we nu krijgen is de afwaardering van de beleggingen. We komen nu bij de kern terug, want met wiens geld waren de pensioenfondsen aan het gokken?

De pensioenfondsen konden altijd frank en vrij beslissen over ‘waar te investeren’. De overheid had er goed aangedaan als zij juist hiervoor regels had opgesteld! Beleggen is gezond, alleen wel als daar de landelijke economie ook mee wordt gediend. Het investeren in het eigen land, in eigen bedrijven, in eigen innovatie had Nederland beschermd tegen al te veel externe invloed. Nu er veel geld, heel veel geld in risicovolle landen vastzit, worden we gedwongen om of veel af te schrijven (lees: schulden kwijtschelden) of erg lang te wachten. Hier ligt een taak voor de Nederlandse regering om duidelijk te zijn. In het stellen van regels voor beleggingen en terugkrijgen van gelden.

mondiaalzakendoen

Economisch herstel
Willen we Nederland uit de slop trekken dan moeten we aan de slag! Bedrijven moeten innoveren, burgers moeten aan het werk en overheden moeten de kaders scheppen om dit te stimuleren. We moeten verder durven kijken dan onze eigen neus lang is. Eeuwenlang hebben we de wereldzeeën getrotseerd om handel te drijven. Niet altijd positief, maar wel met resultaat. Als we kijken naar het verleden, dan liggen de kansen niet in Europa maar er buiten. Bedrijven die nu zakendoen op andere continenten hebben minder last van de economische turbulentie, zij hebben eerder last van een tekort aan goed personeel. Zij denken mondiaal! De denkwijze van het bedrijfsleven in Nederland (en in Europa) moet om. Kijk naar wat je dichtbij hebt aan kwalitatieve mensen en brengt samen innovatie in een stroomversnelling. Nu de wereld zo eenvoudig te bestrijken is met alle beschikbare (digitale) middelen, moet het toch mogelijk zijn om de economie te herstellen?

professionals

Andere denkwijze
De belangrijkste vragen in 2013 (en verder) gaan volgens mij worden: “Hoe krijgen we inzicht in de kwaliteit van de Nederlandse arbeidskracht en hoe kunnen we die optimaal inzetten?”. Het bedrijfsleven en overheden moeten de omgeving gaan creëren waarin creativiteit, flexibiliteit en vrijheid het ruime sop kunnen gaan kiezen. Geen 40-urige werkweek meer bij één werk- of opdrachtgever, maar ingezet worden voor de tijdsduur dat jouw expertise benodigd is. Ontwikkeling van meer ‘niche’ expertise in plaats van generieke kennis. De mogelijkheden voor zelfstandige professionals dichterbij de faciliteiten voor vaste werknemers brengen. Kortom, werk aan de winkel om de mindset bij overheden en bedrijfsleven omgekanteld te krijgen. Willen we Nederland weer in een opwaartse economische beweging krijgen dan is een andere denkwijze van groot belang. Het begint allemaal bij de mens zelf! Waar sta jij voor? Welke professionele kennis, kunde en ervaring draag jij met je mee? Welke wensen en eisen stel jij aan de dagelijkse opdracht of baan?

Flexibilisering arbeidsmarkt
Ook ik stel mij deze vragen continu. Vandaar dat ik ingaande het nieuwe jaar mij volledig focus op het zelfstandig adviseren van bedrijfsleven en overheden bij het nemen van strategische beslissingen over bedrijfsvoering en de uitvoering van complexe innovatieve ICT projecten en organisatorische veranderprogramma’s. De wijze van het flexibel en strategisch inzetten van arbeidskrachten maakt serieus deel uit van deze plannen voor 2013.

Het Huis van Thorbecke 2.0
Klik op de afbeelding voor vergroting…

Kansen op economische groei voor het bedrijfsleven liggen er genoeg. Mogelijkheden voor overheden om efficiënter te gaan samenwerken, binnen de bestaande kaders van het Huis van Thorbecke, en daarmee veel financiën besparen zijn er te over. De hypewoorden van 2013 gaan zich volgens mij concentreren op: Flexibiliteit, Mobiliteit, Vertrouwen en Transparantie!

De hype wordt: “De mens aan de basis van herstel, omdat Human Value de sleutel is!

AMSTERDAM (IJburg) – De zon toont een kleine schittering in de vroege ochtend als ik langs het water op het Amsterdamse IJburg wandel. Het was nog vroeg in de ochtend dat ik ontwaakte. Het ochtendritme zet je niet uit in het weekend, dus uitslapen is er al jaren niet meer bij. Zwemmen of wandelen kort na het ontwaken is heerlijk om de dag fris te beginnen. Vandaag was het weer even heerlijk om zo te starten. De afgelopen maanden zijn erg druk geweest. Sinds de komst van mijn zoontje bij mij in huis, is de wereld aardig veranderd. Naast een boeiende baan en allerlei vrijwilligersactiviteiten is het best een opgave om ook de zorg voor een 11-jarige jongen erbij te hebben. Wat trouwens wel geweldig is om te mogen doen, want het geeft je veel liefde en een sterke relativerende kracht. Alles tezamen heeft mij gebracht om, de woorden die al weken door mij hoofd spoken, eens aan een blog toe te vertrouwen onder de titel ‘Vaders met een carrière!’

Normaliter schrijf ik niet zo snel over mijn privé. Ook in dit blog zal ik hier niet uitgebreid aandacht aan besteden. Waar ik over schrijf zijn de ervaringen die volgens mij een gemiddelde alleenstaande vader ervaart als je daarnaast ook nog eens invulling geeft aan een leuke baan. Wat mij vooral opvalt de laatste tijd is dat de politiek sterke economische veranderingen aan het doorvoeren zijn die welwillende werkende alleenstaande ouders met kinderen het er niet eenvoudiger op maken. De kosten voor Buitenschoolse Opvang (BSO) worden sterkt gereduceerd, gemeenten investeren niet meer in sportclubs en allerlei ondersteunende maatregelen om een serieuze bijdrage (lees: betalen van belastinggeld) te kunnen blijven leveren worden lastiger. De kosten voor alleenstaande ouders nemen significant toe en faciliteiten nemen af.

Mijn liberale gedachtegang betekent dat ik er een goed gevoel van krijg om de praktische en financiële zaken in het leven ook zelf te kunnen regelen. De veranderingen die er echter worden genomen, mede door “mijn” liberale partij, dragen niet altijd goed bij tot het stimuleren van het liberalisme. De ondersteuning uit mijn sociale kring voor zaken rondom mijn zoon waardeer ik zeer zeker, echter om steun te vragen doe ik niet zo snel. ‘Ik regel het wel zelf’ is dan mijn gedachte. Daar komt nog eens bij dat ik het belangrijk vind om er voor mijn kinderen te zijn. De faciliteiten voor het Nieuwe Werken geeft bij mijn werkgever ook de mogelijkheid om goed te kunnen balanceren. Toch merk ik dat het af en toe worstelen is om zaken geregeld te krijgen.

De politiek lijkt wel doof en blind voor de effecten welke worden veroorzaakt door politieke besluiten. Een lang termijn gedachte is ver te zoeken. Tsja, “na mij de zondvloed” en “wie dan leeft, dan zorgt” blijkt wel waarheid te worden. Zo kan het toch niet langer doorgaan? Op een vraag aan een politicus over zijn doelstellingen voor Amsterdam, kreeg ik als antwoord: “Meer stemmen! Wij moeten meer stemmen krijgen.” Ik kreeg spontaan een gevoel van “Die snapt er niets van!”. Ik ga toch niet stemmen op een partij die primair uit is de grootste te willen worden om de grootste te kunnen zijn? We hadden in iedergeval een dialoog, want uiteraard vraag ik dan verder. Helaas… Geen zinvol antwoord gekregen om de verhoging van het aantal stemmers te rechtvaardigen. Wanneer hij nou aangegeven had, wij willen de koers wijzigen en hele goede standpunten voor de burger in Amsterdam realiseren, dan had hij mijn sympathie gekregen. Jammer genoeg is er nu een gevoel achtergebleven van ‘het gaat om persoonlijk belang’ om bekendheid, om ‘voordelen’ die een dergelijke bekendheid met zich mee brengt. “Is het een status dan?” vroeg ik mij af.

Waarom de sprong uit de vorige alinea? En hoe staat het in verhouding tot het onderwerp in dit blog? Het antwoord is eenvoudig. In mijn directe woonomgeving zijn problemen met de jeugd. De sportverenigingen hebben extreem lange wachtlijsten om kinderen toe te kunnen laten om te sporten. Ouders moeten onnodige activiteiten ontplooien om de kinderen bij verenigingen in andere delen van Amsterdam te laten sporten. Gevolg is dat er geen binding in de buurt ontstaat. Wat op zijn beurt weer de integratie en creatie van het samen leven tegenhoudt. In mijn ogen heeft de Gemeente Amsterdam, en met name mijn partij, géén oog voor de juiste stappen om de jeugd weer op het juiste spoor te krijgen. Er wordt reactief opgetreden! Hoeveel geld daarmee wordt verspild mag duidelijk zijn. Als kinderen eenmaal in aanraking komen met (jeugd)criminaliteit dan stijgt de financiële teller voor zorg, justitie, begeleiding etc. zeer substantieel.

De lokale en provinciale overheid heeft bij de ontwikkeling van Amsterdam-IJburg een cruciale denkfout gemaakt. Getuige de grote leegstand van commercieel vastgoed, braakliggende percelen en groot aanbod van koop- en huurwoningen. Men dacht substantiële financiële voordelen te kunnen behalen met de ontwikkeling IJburg. De economische ontwikkelingen in het vastgoed werden als een luchtbel doorgeprikt. Ook op IJburg worden tot op de dag van vandaag flinke verliezen geboekt door projectontwikkelaars, gemeente, provincie en investeerders. Niemand zit te wachten om juist te investeren op een plaats waar dergelijke verliezen worden geleden. Toch?

Er liggen duidelijke economische kansen! Op de verschillende eilanden wonen vooral veel “forensen”. Mensen die niet op IJburg werken. Deze mensen hebben behoefte aan scholen en kinderopvang, winkels met minimaal de eerste levensbehoefte, ontspanning en sport. De eerste drie punten zijn redelijk aanwezig. De horeca groeit, maar de sport en buurtverenigingen zijn zeer beperkt! Er is zelfs geen zwembad aanwezig, terwijl er een duidelijke behoefte voor bestaat. Je kunt je kinderen van 8 tot 18 jaar toch niet op de fiets over de bruggen en door het park naar Amsterdam-Oost laten fietsen. Naar een zwembad dat inmiddels ook een andere functie gaat krijgen omdat de exploitatie niet rond te krijgen is. Ondernemerschap ontbreekt ook daar. Die uitspraak durf ik te doen omdat ik uit die buurt kom, het zwembad van haver tot gort ken en vroeger zelfs het vriendje was van de zoon van de toenmalige beheerder/exploitant. Het was er altijd vol!

Genoeg elementen benoemt om toe te komen aan de conclusie van dit blog. De faciliteiten in de directe woonomgeving qua school en kinder- en buitenschoolse opvang zijn aanwezig. De kosten worden echter zodanig aangepast dat het een merkbare beperking voor inzet van uren betekent voor de gemiddelde alleenstaande ouder die aangewezen is op dergelijke opvang. De sociale integratie, waardoor het sociale netwerk zich uitbreidt, wordt door afwezigheid van genoeg capaciteit van de verenigingen niet gestimuleerd. Je wordt als alleenstaande ouder met je rug tegen de muur gezet. Althans dat gevoel krijg je als je niet anders kunt. Of je moet stoppen met werken. Het laatste is echter geen optie. Waarom deze “felheid”?

De sportverenigingen willen graag uitbreiden. Het terrein rondom de sportverenigingen is braakliggend. De aanleg van meer velden voor zowel de hockey- als voetbalvereniging stuit “slechts” op financiële middelen en te nemen besluiten door de gemeente. Bizar gegeven is dat de scholen op IJburg gedwongen zijn om sportterreinen in Amsterdam-Oost te benutten, terwijl het reizen naar deze velden een heidens karwei is. Voor buitensport kunnen de scholen niet even een uurtje naar het sportveld toe. Hoe dit opgelost gaat worden weet ik niet. Ondanks enkele rappellerende berichten naar de politiek is er nog geen wijziging op kort termijn te verwachten. De verengingen blijven hierdoor kampen met een lange wachtlijst.

Voor mij als vader met een 11-jarige knul is het wonen op IJburg erg prettig. Het is alleen jammer dat ik hem (nog) niet de mogelijkheid kan bieden om te (leren) voetballen bij een vereniging. Iets wat hij graag doet, maar wat hem ook in contact zou brengen met jeugdigen uit de buurt. Die trouwens nu worden belast met het verdwijnen van het Johan Cruijff Court omdat omwonenden vinden dat de “oudere” jeugd voor overlast zorgt. Kortom, in plaats van oplossen blijft de gemeente reactief reageren. Ondanks allerlei gesprekken met de buurt, de jeugd en allerlei instellingen. Preventief denken? Proactief handelen? Denken vanuit de jeugd? Ach dat zou toch eens minder problemen met “hangjeugd” opleveren in de toekomst. Dan zitten straks alle hulpverleners zonder werk en komt de politie toe aan reguliere taken. Is er minder (jeugd)criminaliteit. Dan zijn er weer te veel lege cellen. Wat een problemen toch allemaal… Je zou toch geen gemeente willen zijn…

© 1985 Drukwerk

Waar is die goede oude tijd dat jeugdwerkers als Harrie Slinger in Amsterdam-Noord de boel op z’n kop zette door op te staan voor de jeugd! Hij streed toen al voor het handhaven van buurtwerkers, jeugdbegeleiders etc. omdat begrip van en voor jeugd alleen aanwezig kan zijn als je er tussenin staat… Voor vaders (en ja ook moeders) die alleen de zorg dragen voor hun kroost heb ik maar één tip! Zorg dat je in contact komt met andere alleenstaande ouders en kijk of het mogelijk is om opvang te combineren en af te wisselen… Wij zijn tenslotte sociaal en liberaal…